Het plotselinge overlijden van de 29-jarige Helen Janssen-Houkes heeft haar gezin en familie in diepe rouw achtergelaten. De jonge moeder van drie kinderen voelde zich op een zomerdag niet lekker en besloot even te rusten. Enkele uren later trof haar man haar levenloos aan. Het onverwachte verlies kwam als een schok voor haar omgeving, die nu probeert het leven zonder haar opnieuw vorm te geven.
Helen was het kloppende hart van haar gezin en moeder van Noé (6), Sem (4) en Mex (9 maanden). Ze was liefdevol, actief en stond altijd klaar voor anderen. Naast haar werk in de thuiszorg sportte ze regelmatig en stond ze op het punt te beginnen aan een opleiding tot doktersassistent. Haar energieke leven, gevuld met zorg en toewijding, werd plots onderbroken door een onverklaarbare tragedie.
Toen Helen zich ziek voelde, besloot ze kort te rusten. Uren later ontdekte haar man dat ze nog in dezelfde houding lag. In paniek belde hij haar stiefvader, die onmiddellijk kwam helpen. “Ze was zo koud, dat ging door merg en been,” vertelde hij later geëmotioneerd. Reanimatie door Helens vader mocht niet baten. De hulpdiensten konden niets meer doen.
Familie probeert met ondraaglijk verlies om te gaan
Voor Helens jongere zus Lilian (27) en moeder Wilma (58) voelt het alsof de grond onder hun voeten is weggeslagen. Lilian, die niet alleen haar zus maar ook haar beste vriendin verloor, zegt: “We deelden alles, van kleine nieuwtjes tot grote gebeurtenissen.
Nu is het stil.” Ze betrapt zichzelf erop dat ze nog steeds haar telefoon pakt om Helen te bellen, een reflex die het gemis steeds opnieuw aanwakkert.
Wilma, Helens moeder, worstelt op haar eigen manier. “Ik ben mezelf niet meer. Ik vergeet veel, ben snel overprikkeld en boos. Het lijkt alsof ik in een burn-out zit,” zegt ze. Ze voelt zich emotioneel geblokkeerd en heeft nog geen tranen kunnen laten. Het contrast tussen Helens levendige karakter en haar plotselinge dood maakt het verdriet voor haar des te zwaarder.
Onmogelijke boodschap aan de kinderen
De zwaarste taak voor de familie was het vertellen van het nieuws aan Helens kinderen. Lilian nam de moeilijke verantwoordelijkheid op zich om Noé en Sem te vertellen dat hun moeder niet meer terugkomt.
“Helen zei altijd dat overleden dieren een plekje op de maan kregen. Nu geloven de kinderen dat mama daar ook is,” vertelt Wilma. Ondanks het gemis probeert de familie de kinderen in hun dagelijkse ritme te houden, om houvast te bieden in deze onzekere periode.
Helen’s sprankelende persoonlijkheid blijft voortleven
Helen stond bekend als een warme, uitgesproken vrouw met een sterke wil en een groot hart. Ze bracht mensen samen, dacht in oplossingen en pakte uitdagingen met volle energie aan. “Ze had ADHD en was net een tornado als ze binnenkwam,” herinnert Wilma zich glimlachend. Haar levendigheid, eerlijkheid en humor maakten haar tot een onvervangbare aanwezigheid in ieders leven.
Hoewel Helen vredig overleed in haar eigen bed, blijft de exacte doodsoorzaak onbekend. Het onderzoek naar haar plotselinge overlijden loopt nog. De familie hoopt dat er binnenkort duidelijkheid komt, al zal dat het gemis niet verzachten.
Kinderen als blijvende herinnering
Voor Wilma en Lilian vormen Noé, Sem en Mex nu het levende bewijs van Helens liefde. “Ze leeft voort in hen,” zegt Wilma. Ondanks het intense verdriet proberen ze zich te richten op de toekomst van de kinderen.
“Helen mag dan weg zijn, maar iets van haar loopt hier nog rond,” vult Lilian aan. Samen proberen ze kracht te putten uit elkaar, terwijl ze leren leven met het onvoorstelbare verlies.
Wat blijft er over wanneer het hart van een gezin plots stilvalt, maar de liefde blijft doorklinken in drie jonge levens? Praat mee op onze Facebookpagina en deel je mening!
