Voormalig profvoetballer en assistent-trainer John de Wolf (62) heeft in zijn boek Ma, ik ben het, John de Wolf openhartig beschreven waarom hij zijn moeder, die lijdt aan Alzheimer, niet langer bezoekt.
In zijn relaas vertelt hij over het verdriet, de machteloosheid en het schuldgevoel dat hem dagelijks bezighouden sinds het laatste bezoek in december. “Ik heb niet de oplossing. Was het maar waar,” zegt hij met ingehouden emotie. De Wolf schetst een ontroerend portret van een zoon die worstelt met liefde, verlies en onvermijdelijke afstand.
Onverbrekelijke band tussen moeder en zoon
Zijn moeder, Mar de Wolf-Van den Heuvel, noemt hij “de leukste, liefste en mooiste moeder die ik me kon wensen”. Hun band was jarenlang hecht, vol warmte en wederzijds respect. De Wolf bezocht haar drie keer per week in het verpleeghuis.
Ze dronken samen koffie met melk, aten roze koeken en lachten om kleine, alledaagse dingen. Toen Alzheimer haar langzaam in zijn greep kreeg, verdween die herkenning. De verwarring, het vallen en vergeten namen toe, totdat ze haar zoon niet meer kende. Voor De Wolf werd dat moment ondraaglijk.
Pijn van het niet-herkend worden
“Ze vloekt, wat ze vroeger nooit deed,” vertelt De Wolf. Hij spreekt zonder verwijt, maar met diepe pijn over het verlies van herkenning. “Misschien is het egoïstisch, maar ik wil zo graag dat ze weet wie ik ben.
Ze reageert nergens meer op, en dat doet pijn. Als er maar voor een half procent contact was, zou ik blijven gaan.” Na talloze autoritten vol tranen besloot hij dat het niet langer ging. “Ik heb eigenlijk al afscheid genomen van mijn echte moeder.”
Kritiek en onbegrip
De beslissing om zijn moeder niet meer te bezoeken roept gemengde reacties op. “Mensen vinden daar wat van, maar dit gaat om gevoel. Iedereen gaat hier op zijn eigen manier mee om,” benadrukt hij.
De Wolf noemt zijn keuze geen goed of fout pad, maar een persoonlijke overlevingsstrategie. “Als mijn gevoel morgen zegt dat ik wil gaan, dan stap ik direct in de auto.” Zijn woorden tonen de strijd tussen schuld en zelfbehoud, een thema dat veel mantelzorgers herkennen.
Moeder warmte
Zijn moeder had een moeilijke jeugd, als dochter van een Duitse Wehrmachtofficier en een Nederlandse kapster. Op haar geboorteakte stond: ‘toevallig geboren’. Ze groeide deels op bij haar vader, moeder en oma, maar sprak zelden over haar verleden.
“Ze sprak er nooit over. Ik denk dat ze ons wilde beschermen tegen verdriet,” vertelt De Wolf. Ondanks die last gaf ze haar kinderen altijd liefde en geborgenheid. “Als ik haar huis binnenkwam, voelde ik meteen de warmte. Ik ben echt een moederskindje.”
Belofte die niet kon worden nagekomen
In zijn boek beschrijft De Wolf een belofte die hij nooit kon waarmaken. Zijn moeder had nooit gewild dat het zover zou komen. “We hebben haar niet verteld dat ze Alzheimer had. Ze had rust verdiend,” zegt hij.
Hij vermoedt dat ze euthanasie had gewild, maar dat moment is voorbij. “In deze situatie gun ik mijn moeder vooral rust.” Zijn woorden benadrukken het morele dilemma dat veel families kennen bij een diagnose als Alzheimer — liefdevol loslaten of blijven hopen.
Schuldgevoel
Hoewel hij vrede probeert te vinden met zijn keuze, blijft het schuldgevoel knagen. “Ik heb me schuldig gevoeld tegenover de mensen die voor haar zorgen. Maar zij zeiden: ‘Don’t worry, wij snappen je helemaal.’
Dat was een verlossing. Als zij dat vinden, is dat een groot cadeau.” Die woorden van begrip maakten diepe indruk op De Wolf, die erkent dat professionele zorgverleners een onmisbare rol spelen in het welzijn van zijn moeder.
Angst voor erfelijkheid en toekomst
De Wolf beseft dat Alzheimer erfelijk kan zijn en vreest de dag waarop het hemzelf treft. “Als Alzheimer ooit op mijn deurtje klopt, ben ik reddeloos verloren,” zegt hij eerlijk. Toch probeert hij die gedachte te verdringen.
“Als ik dat doe, ga ik zweten. Dan moet ik die gedachte meteen wegduwen, anders maak ik mezelf gek.” Zijn angst staat symbool voor de onzekerheid waarmee vele families leven die deze ziekte van dichtbij meemaken.
Begrip en steun van velen
Zijn kinderen vinden het ook zwaar om hun oma te bezoeken. Alleen zijn dochter, die in de zorg werkt, gaat nog af en toe langs. De Wolf merkt dat zijn verhaal veel herkenning oproept. “Veel reacties waren positief.
Mensen zeiden: ‘Eindelijk zegt iemand wat wij allemaal denken.’ Ik probeer geen begrip te vragen, maar wil laten zien dat het niet verkeerd is om te stoppen als het te zwaar wordt.”
Liefdevol afscheid, zonder woorden
Voor John de Wolf draait het niet langer om meningen van buitenaf. Zijn beslissingen komen voort uit liefde en respect voor zijn moeder. “De mensen die haar dagelijks wassen, eten geven en bij haar waken, begrijpen mij.
Dat is voor mij genoeg,” zegt hij dankbaar. Zijn verhaal laat zien hoe verdriet en liefde hand in hand kunnen gaan, zelfs wanneer herkenning vervaagt.
