Aleid en Bert zijn al meer dan veertig jaar trouwe klanten van ING. Toch kregen ze onlangs een brief van hun bank die hen diep raakte. Ze werden dringend verzocht om uit te leggen waar hun eigen geld vandaan komt. “Uit het niets… Totaal uit het niets,” vertelt Aleid aan Radar. Dit verzoek maakte deel uit van een bredere controle onder de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme (WWFT).
De WWFT verplicht banken om hun klanten en transacties zorgvuldig te controleren. Ongebruikelijke transacties moeten gemeld worden bij de Financial Intelligence Unit (FIU). Maar wat precies als ongebruikelijk wordt beschouwd, bepaalt de bank grotendeels zelf. Klanten krijgen vragen als: “Waarvoor gebruikt u het geld?” en “Kunt u uw inkomstenbronnen verklaren?”
Als de bank een transactie verdacht vindt, worden de gegevens doorgestuurd naar de FIU. Deze instantie controleert of er een match is met politiesystemen. Indien dat het geval is, wordt de zaak aan de politie doorgegeven. Klanten worden echter niet geïnformeerd wanneer hun gegevens naar de autoriteiten worden gestuurd, wat de onzekerheid bij velen vergroot.
Miljoenen meldingen, maar weinig verdacht
Volgens advocate Anke Feenstra ontvangt de FIU jaarlijks maar liefst twee miljoen meldingen van ongebruikelijke transacties. “Daarvan wordt slechts een klein percentage als verdacht bestempeld. Je kunt dat zien als een schot hagel,” aldus Feenstra. Dit betekent dat veel meldingen nergens toe leiden, maar ondertussen voelen klanten zich wel onterecht in de gaten gehouden.
Aleid en Bert hebben niets te verbergen en gaven netjes antwoord op de vragen van ING over hun geld. Ze legden uit waarom ze soms geld opnemen en storten, maar dat bleek niet voldoende. ING vroeg om aanvullende informatie, zoals hun saldi bij andere banken en zelfs kopieën van belastingaangiften.
Verkeerd risicoprofiel
Aleid, die zelf jarenlang bij een bank werkte, vermoedt dat ING hun rekening onterecht als risicovol heeft bestempeld. “Wij hebben niets gedaan dat ook maar in de buurt komt van verdachte activiteiten,” zegt ze. Toch weigert de bank uit te leggen waarom hun profiel als risicovol wordt gezien. “Wij kunnen ons beleid niet delen,” luidt het standaardantwoord van ING.
De onzekerheid is groot. Aleid en Bert weten niet of het onderzoek van ING al is afgerond of welke stappen nog volgen. “Als wij een groot risico vormen, dan denk ik dat 99 procent van Nederland een groot risico is,” concludeert Bert met een zucht.
Bekijk de beelden hier
Klantcontrole tot in de supermarkt
Het verhaal van Aleid en Bert staat niet op zichzelf. Ook andere ING-klanten ervaren vergelijkbare situaties. Zo deelde Ruud zijn verhaal met Radar. Hij ontving een brief van ING met de vraag waarom hij geld uitgaf bij Albert Heijn en waarom hij maandelijks betalingen doet aan zijn energieleverancier.
Deze verhalen roepen vragen op over de mate van controle die banken uitoefenen op hun klanten en hoe transparant deze processen zijn. Heb jij ook dergelijke ervaringen met je bank? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
Comments 1