De naam John de Wolf roept bij velen beelden op van kracht, doorzettingsvermogen en robuustheid op het voetbalveld. Toch blijkt achter deze krachtige façade een man te schuilen die een pijnlijke strijd doormaakt. De oud-voetballer, inmiddels 62 jaar, wordt geconfronteerd met een emotioneel zware situatie: zijn moeder, 82 jaar oud, lijdt aan Alzheimer en herkent hem niet meer.
In een interview met weekblad Privé deelde De Wolf eerder dit jaar openhartig hoe zijn moeder volledig is veranderd door de slopende ziekte. “Ze herkent me niet meer,” vertelde hij met zichtbare emotie. Het moment waarop zijn moeder hem niet meer als haar zoon herkende, is hem diep bijgebleven. “Ik zei: ‘Ik ben het, John, je zoon.’ Haar reactie was: ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen.’” Deze woorden illustreren de harde werkelijkheid van Alzheimer, waarbij niet alleen herinneringen, maar ook de herkenning van dierbaren verdwijnen.
Verlies van karakter
In een recent gesprek met sportmagazine Helden ging De Wolf dieper in op de impact van de ziekte op zijn moeder. Hij beschrijft hoe Alzheimer haar niet alleen fysiek, maar ook in karakter heeft veranderd. “Ze is mijn moeder nog wel, maar eigenlijk ook niet,” verzuchtte hij. Haar persoonlijkheid, die altijd zo vertrouwd was, is bijna volledig verdwenen. “Het is mensonterend om haar zo te zien. Dit is niet wat ze had gewild.”
De machteloosheid die De Wolf voelt, raakt hem diep. Als iemand die altijd controle heeft gehad, zowel op als naast het veld, is het onverteerbaar om te moeten toekijken hoe zijn moeder steeds verder achteruitgaat. “Ik wil haar zo niet zien lijden,” aldus de oud-voetballer, die hiermee een emotioneel pleidooi houdt voor meer aandacht voor de impact van Alzheimer.
Een wrang familiepatroon
De tragedie krijgt een extra wrange lading door een pijnlijke familiegeschiedenis. Johns oma leed eveneens aan Alzheimer, een ervaring die zijn moeder destijds diep heeft geraakt. De Wolf herinnert zich een opmerking van zijn moeder die nu extra beladen is. “Ze zei altijd: ‘Zo wil ik niet worden. Mocht dat wel zo zijn, dan geef je maar een paar pillen of een spuitje.’”
Deze wens is echter nooit vastgelegd, waardoor Johns moeder nu een lot ondergaat dat ze altijd wilde voorkomen. De Wolf noemt dit een vorm van echte liefde: “Als je ondraaglijk lijden kunt beëindigen, waarom zou je dat niet doen?” Zijn uitspraken raken aan een gevoelige maatschappelijke discussie over euthanasie en Alzheimer, en zetten aan tot nadenken over hoe we met deze ziekte omgaan.
De menselijke kant van Alzheimer
Voor De Wolf is het niet alleen een persoonlijke, maar ook een maatschappelijke kwestie. Zijn openheid over het onmenselijke proces dat Alzheimer met zich meebrengt, raakt veel mensen. Zowel op sociale media als in persoonlijke berichten stromen steunbetuigingen binnen. Mensen prijzen zijn moed om dit onderwerp bespreekbaar te maken en herkennen zich in zijn verhaal.
De impact van Alzheimer beperkt zich immers niet tot de patiënt; het verandert ook het leven van geliefden drastisch. Johns verhaal geeft een gezicht aan de duizenden families die dagelijks met deze worsteling te maken hebben. Het maakt duidelijk hoe belangrijk het is om over deze ziekte te blijven praten en bewustwording te creëren.
Een oproep tot verandering
De Wolf hoopt dat zijn verhaal bijdraagt aan een bredere discussie over de manier waarop we omgaan met ongeneeslijke ziekten zoals Alzheimer. Zijn pleidooi voor eerder ingrijpen bij ondraaglijk lijden werpt een belangrijk maatschappelijk vraagstuk op. Hij roept op tot meer aandacht voor de rechten en wensen van patiënten die zelf geen stem meer kunnen laten horen.
Alzheimer blijft een ziekte zonder genezing, maar door verhalen zoals die van John de Wolf groeit het besef dat er meer nodig is dan alleen medisch onderzoek. Het vraagt ook om menselijkheid, begrip en wellicht een aanpassing in hoe we omgaan met het einde van het leven.
Bekijk het fragment hier:
Bron
Comments 1