Achter het rustige gezicht van voormalig nieuwslezer Roelof Hemmen schuilt een verhaal van verlies, liefde en herstel. De oud-presentator van RTL, tegenwoordig bekend van zijn podcast Redders op zee en zijn deelname aan Expeditie Robinson, blikt in een openhartig interview met het tijdschrift Vriendin terug op een periode die zijn leven voorgoed veranderde. Vijftien jaar na het overlijden van zijn eerste vrouw spreekt hij over rouw, herinnering en de onverwachte kracht van een tweede kans in de liefde.
Blijvende aanwezigheid van zijn eerste vrouw
Vijftien jaar geleden verloor Roelof zijn eerste vrouw, Marjon, aan een slopende ziekte. Haar dood liet een leegte achter die hij aanvankelijk niet wist te vullen. Toch voelt haar aanwezigheid nog dagelijks in zijn leven. In zijn woonkamer hangt een groot houten portret van haar gezicht — een tastbare herinnering aan wie zij was. “Ze is hier nog steeds,” zegt hij zacht. “Niet fysiek, maar in herinnering en gevoel wel.”
Hij beschrijft rouw als een proces dat nooit volledig stopt. De scherpe pijn vervaagt, maar de afdruk blijft. “De wond sluit zich, maar het litteken blijft,” zegt hij. De tijd heeft de scherpe randen van het verdriet verzacht, waardoor ruimte ontstond om verder te leven zonder haar te vergeten. Het verlies maakte hem gevoeliger, maar ook bewuster van de waarde van elke dag.
Leren omgaan met verdriet
Volgens Roelof kent iedereen zijn eigen tempo in het verwerken van verdriet. De eerste jaren waren donker. Lachen leek onmogelijk. “Je denkt dat het nooit meer goedkomt,” vertelt hij. “Maar op een gegeven moment komt er ruimte. Je leert niet om iemand te vergeten, maar om te leven mét het gemis.”
Hij benadrukt dat verdriet geen vijand is, maar een deel van het leven dat omarmd moet worden. “Je leert ermee samenleven. De pijn wordt minder scherp, maar blijft onderdeel van wie je bent.” In zijn woorden klinkt berusting, maar ook dankbaarheid. Door verlies heeft hij geleerd om het leven intenser te waarderen — een inzicht dat ook in zijn podcast vaak terugkeert, waar thema’s als rouwverwerking en mentale gezondheid regelmatig aan bod komen.
Zware decembermaand
Hoewel de tijd wonden verzacht, blijft december de moeilijkste maand van het jaar. “Haar sterfdag is precies een week voor haar verjaardag,” vertelt hij. “Dat maakt die periode dubbel moeilijk.” In die weken duikt hij in herinneringen. Hij bekijkt oude foto’s, belt vrienden die haar kenden, en herleeft de momenten die hen ooit verbonden.
Toch vond hij uiteindelijk kracht in het besef dat hij moest blijven leven — niet alleen voor zichzelf, maar ook voor haar. “Ik had het gevoel dat ik voor twee moest leven,” zegt hij. “Zij kon dat niet meer, maar ik wel. Dat gevoel gaf me energie om iets van het leven te maken.”
Ontmoeting die alles veranderde
Enkele maanden na haar overlijden kreeg Roelof bezoek van twee vriendinnen die hem door zijn verdriet heen hielpen. Eén van hen droeg dezelfde naam als zijn overleden vrouw: Marjon. “Dat was even vreemd,” zegt hij met een glimlach. “Dezelfde naam als mijn overleden vrouw.” De ontmoeting bracht verwarring, maar ook herkenning.
Aanvankelijk probeerden ze afstand te bewaren, bang dat het te vroeg was voor nieuwe gevoelens. “We dachten allebei: dit kan niet, dit is te vroeg,” vertelt hij. Toch groeide er iets moois uit die voorzichtige ontmoetingen. “Het bleek geen vergissing, maar een begin van iets moois.”
Helende kracht van nieuwe liefde
Langzaam groeide de band tussen de twee. Ze begrepen elkaar op een niveau dat woorden soms tekortschoten. Beiden hadden verlies gekend, en juist die gedeelde ervaring vormde de basis van hun relatie. “Ik ontdekte dat liefde na verlies niet alleen mogelijk is, maar ook helend kan zijn,” zegt hij.
Volgens Roelof hoeft niemand te kiezen tussen het verleden en het heden. “Je kunt iemand missen en toch weer liefhebben,” legt hij uit. “Het één sluit het ander niet uit.” Zijn nieuwe relatie gaf hem de kracht om het leven opnieuw te omarmen. Hij noemt het een geschenk, een teken dat het leven altijd ruimte biedt voor een tweede kans.
Herinnering en toekomst in balans
Vandaag probeert Roelof bewust te leven, met respect voor het verleden en aandacht voor de toekomst. In zijn huis is plek voor beide liefdes: de herinnering aan zijn eerste vrouw en de liefde voor zijn huidige partner. “Ik heb geleerd dat er ruimte is voor beide,” zegt hij. “Het verleden hoort bij me, maar het mag naast het heden bestaan.”
Hij beschouwt zijn tweede liefde niet als vervanging, maar als vervolg van zijn levensreis. “Zonder alles wat ik heb meegemaakt, zou ik niet zijn wie ik nu ben,” vertelt hij. “Het verdriet is niet weg, maar ik draag het op een manier die me sterker maakt.” Zijn verhaal is niet alleen persoonlijk, maar ook een universele boodschap van hoop voor wie nog midden in het rouwproces zit.
Boodschap van hoop en veerkracht
Met zijn openhartigheid wil Roelof anderen steun bieden die worstelen met verlies. “Je denkt misschien dat liefde na rouw niet meer mogelijk is, maar dat is het wél,” zegt hij. “Het is anders, maar niet minder echt.” Zijn woorden dragen een boodschap van veerkracht, liefde en acceptatie.
Voor Roelof is dit de belangrijkste les die hij uit het leven heeft gehaald. “De dood heeft me verdriet gebracht, maar ook geleerd hoe kostbaar liefde is,” zegt hij. Zijn verhaal is een eerbetoon aan de vrouw die hij verloor en aan de liefde die hij opnieuw vond — een herinnering dat zelfs na het diepste verdriet nieuwe warmte kan ontstaan.
