Het verhaal van Freek Rikkerink raakt een gevoelige snaar in Nederland. De geliefde zanger van Suzan & Freek is ongeneeslijk ziek en moet stoppen met optreden. Samen met zijn partner, muzikale wederhelft en aanstaande moeder Suzan deelt hij openhartig zijn strijd met longkanker. Het nieuws ontroert honderdduizenden. Niet alleen fans tonen medeleven, ook mensen die het duo slechts oppervlakkig kennen. Toch stelt dagblad Trouw een scherpe vraag: waarom raakt dit meer dan het voortdurende leed in Gaza of Oekraïne?

Suzan & Freek groeiden de afgelopen jaren uit tot een van de meest geliefde muzikale koppels van Nederland. Hun openheid, warme uitstraling en persoonlijke liedjes zorgden voor een sterke band met het publiek. Daarom kwam het nieuws over Freeks uitgezaaide longkanker, op slechts 32-jarige leeftijd, als een mokerslag.
De aankondiging dat ze per direct stoppen met optreden versterkte het gevoel van verlies. De mededeling werd nog hartverscheurender door de wetenschap dat het stel in verwachting is van hun eerste kind.
Je zag hoe duizenden mensen zich geraakt voelden. Op sociale media werden kaarsen aangestoken, steunbetuigingen gedeeld en hartverwarmende berichten gepost. Ook collega’s uit de muziekwereld en tv-persoonlijkheden spraken hun steun uit. Het was duidelijk: dit nieuws liet niemand koud.
Trouw plaatst een ongemakkelijke vraag
Tussen al dat collectieve verdriet klinkt vanuit journalistieke hoek een kritische toon. Dagblad Trouw stelt de vraag waarom het overlijden van Freek zoveel reacties oproept, terwijl andere grote menselijke drama’s minder publieke rouw lijken te veroorzaken.
De krant wijst op schrijnende verhalen uit conflictgebieden zoals Gaza en Oekraïne, die vaak amper op zo’n breed gedragen medeleven kunnen rekenen. “Wat maakt dat berichten uit Gaza en Oekraïne, waar ellende aan de orde van de dag is, nog niet zo’n massaal medeleven losmaakten?” schrijft Trouw.
Die vraag snijdt een gevoelig onderwerp aan. Waarom raakt het ene drama je persoonlijk en blijft het andere op afstand? Moet je je schuldig voelen omdat je huilt om een bekende Nederlander, maar niet om anonieme oorlogsslachtoffers?
Verlies dichtbij voelt anders
Volgens rouwdeskundige Manu Keirse van de KU Leuven is het antwoord te vinden in menselijke nabijheid. Mensen bouwen via televisie en sociale media onbewust een band op met bekende Nederlanders. “Ze brengen, alleen in hun kamer, uren door met bekendheden, die zijn daar heel dichtbij. (…) Ze komen heel lang in hun leven terecht, soms meer dan ooms en tantes en neven en nichten,” legt hij uit.
Wat jij voelt bij Freeks verhaal is dus geen overdreven idolatrie, maar een oprechte emotionele verbinding. Je kent zijn stem, zijn gezicht, zijn verhaal. Je hoorde hem zingen, je zag hem lachen. Zelfs al heb je hem nooit ontmoet, toch voelt hij bekend. Keirse benadrukt dat dit geen massahysterie is, maar een echte vorm van verbondenheid. “Wat voor samenleving zouden we nog zijn zonder?”
Onbekend leed is moeilijker te voelen
Het contrast met oorlogsslachtoffers ligt vooral in het ontbreken van persoonlijke herkenning. Beelden uit Gaza of Oekraïne zie je vaak vluchtig. Ze tonen anonieme gezichten, verdriet zonder context. Je hoort geen stem, kent geen naam. De afstand is groot, letterlijk en figuurlijk. Daardoor raakt het je op een andere, minder persoonlijke manier.
Keirse verwoordt het treffend: “Die beelden komen wel binnen, maar de kinderen in Gaza kennen we niet. Terwijl, een zanger of zangeres: die zat dus op het tv-scherm in de woonkamer! En daar weten we iets van. Dat maakt het heel anders.”
Je rouwt omdat je je herkent
Wat het verdriet om Freek zo intens maakt, is de herkenbaarheid. Een jonge vader in spe, een stel dat je leerde kennen via interviews, concerten en openhartige posts. Hun liefde en toekomst werden in één klap afgenomen. Het voelt alsof het ook jou had kunnen overkomen. Dat maakt het rauw en dichtbij. Geen abstract leed, maar een verhaal dat binnenkomt.
Vergelijken met ander leed is oneerlijk. Het verdriet om Freek sluit het medeleven met oorlogsslachtoffers niet uit. Verdriet is geen wedstrijd en empathie laat zich niet rangschikken. Je mag geraakt worden door wat jou raakt.
Een hart dat nog geraakt wordt
Het grote medeleven rondom Freek en Suzan laat iets wezenlijks zien: je hart doet het nog. Je kunt geraakt worden, ook al is het door iemand die je alleen kent van een scherm. Dat is geen zwakte, maar een kracht. Juist in een tijd waarin afstand en polarisatie zo zichtbaar zijn, laat dit collectieve verdriet zien dat je nog geraakt kunt worden door het verhaal van een ander. En dat, zo stelt Keirse, is van onschatbare waarde.