In de dagen na het indrukwekkende afscheid van haar man Jonnie Boer, heeft Thérèse Boer zich voor het eerst uitgesproken. Haar woorden zijn intens persoonlijk, doordrenkt van verdriet, maar ook van trots en dankbaarheid. Ze neemt je mee in een periode waarin rouw en liefde hand in hand gaan. Met krachtige en ontroerende uitspraken maakt ze duidelijk hoeveel Jonnie voor haar, hun gezin én een grote kring daarbuiten betekend heeft. Het is een eerbetoon aan een man die veel meer was dan een chef: hij was een inspiratiebron, een levensgezel, een vader en een vriend.
Het afscheid van Jonnie Boer was geen standaard ceremonie. Geen kille aula, geen plechtige stiltes, maar een viering van het leven van een man die zelf nooit half werk leverde. In De Librije, de plek waar hij zijn ziel en zaligheid in legde, verzamelden zich honderden mensen om afscheid te nemen. Van bekende chefs tot trouwe gasten, iedereen kwam om respect te betuigen. De kist was geen sobere houten doos, maar een kunstwerk vol graffiti: kleurrijk, levendig, rebels en vol karakter — precies zoals Jonnie was.
Tijdens het publieke afscheid koos Thérèse ervoor om op de achtergrond te blijven. Ze wilde de ruimte geven aan iedereen die Jonnie had gekend. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft. Hij had zoveel betekend voor zóveel mensen, en ik gunde hen dat moment van afscheid.”
Symboliek in kleur en geluid
De beschilderde kist was niet zomaar een artistiek idee, het was een weerspiegeling van Jonnie’s persoonlijkheid. Thérèse vertelt hoe hij hield van uitgesproken smaken en felle contrasten. De graffiti-kist vatte zijn geest perfect samen. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, van contrasten, van kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.”
Ook de Harley-Davidsonstoet die hem begeleidde, paste perfect bij wie hij was. “Hij was dol op motoren. Dat geluid, dat gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.” Het beeld van tientallen motoren die bulderend afscheid namen, zal velen nog lang bijblijven.
Kinderen als stille kracht
Voor Thérèse betekende de kracht van hun kinderen misschien nog wel het meest. Ze zag hoe Isabelle en Jimmie in een paar dagen tijd groeiden. “Ik ben kapot van verdriet, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Isabelle en Jimmie hebben laten zien wat echte kracht is.” Isabelle bracht een reeks oude familiefoto’s naar buiten.
Jonnie als jonge vader, genietend van het leven met zijn gezin, kwam weer tot leven. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van de kleine dingen. Ze liet de wereld zien wie hij écht was.”
Jimmie, die inmiddels zijn vader opvolgt in de keuken, deelde beelden van de motorstoet. Het was zijn manier om respect te tonen. “Met elke seconde liet hij zien hoe sterk en liefdevol hij is. Hij deed dit met zo veel respect. Dat raakt me als moeder.”
Dankbaarheid overstemt het verdriet
Ondanks het grote gemis voelt Thérèse zich ook gedragen door de steun van anderen. De stroom aan bloemen, berichten en kaarten uit heel Nederland is overweldigend. “Het is ongelofelijk hoeveel berichten, bloemen en kaarten we hebben ontvangen.
Mensen uit het hele land laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekende.” Het collectieve verdriet legde de reikwijdte van Jonnie’s invloed bloot. Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. “Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was niet zomaar een chef. Hij was iemand die herinneringen creëerde.”
Herinnering leeft voort in alles
Samen leven, werken, groeien – dat deden Thérèse en Jonnie dertig jaar lang. Hun leven was een symbiose van liefde en ambitie. Een van haar dierbaarste herinneringen is hoe hij altijd met aandacht en scherpte door De Librije liep. “Niets ontging hem. Maar altijd met een glimlach en een bemoedigend woord voor het personeel. Hij was streng, maar rechtvaardig.”
Wat Jonnie volgens haar écht bijzonder maakte, was zijn vermogen om mensen te raken. Hij inspireerde jonge chefs, vaste gasten en wijnliefhebbers. Zijn kracht lag niet alleen in zijn gerechten, maar in zijn menselijke benadering. “Of het nu ging om jonge koks, wijnliefhebbers of vaste gasten: iedereen voelde zich gezien. Hij wist je te raken met een blik, een grap, of gewoon een goed bord eten.”
Librije-team draagt zijn geest verder
Het team van De Librije speelde een onmisbare rol tijdens het afscheid. Medewerkers hielpen met liefde bij het vormgeven van het eerbetoon. Ze werken met Jonnie’s recepten, volgens zijn filosofie en met zijn flair. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Van de koks tot de bediening: iedereen stond er met liefde.”
Zelfs in de keuken klinkt zijn stem nog na. Collega’s citeren hem regelmatig. “Ze blijven hem citeren in de keuken. ‘Net dat beetje extra!’, hoor ik ze zeggen.” Zijn perfectionisme en hartelijkheid zijn voelbaar in elke hoek van het restaurant.
Vooruitkijken met liefde en lef
De komende tijd staat in het teken van verwerking, maar ook van voortzetting. De Librije gaat weer open. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. “De Librije gaat binnenkort weer open. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in doorgaan, in vooruitkijken, in samen sterk zijn.”
Elke gang die geserveerd wordt, draagt Jonnie’s signatuur. Elk gerecht is een tastbare herinnering aan zijn creativiteit. Thérèse haalt kracht uit het idee dat zijn geest blijft voortleven in hun kinderen, in het team en in de gerechten. “Dat geeft me troost. Hij is niet weg, hij leeft voort in wat we samen gebouwd hebben.”
Kleine dingen dragen je verder
Voor haar persoonlijk zijn het de kleine dingen die het meest troost bieden. Een geur in de keuken, een foto op een plank, een herinnering die ineens opduikt. “Soms ruik ik iets in de keuken en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.’” Het verdriet is zwaar, maar de liefde en trots wegen zwaarder.
– Tekst gaat verder onder de video –
Thérèse is verdrietig, maar vooral dankbaar. Dankbaar voor de dertig jaar samen, voor het gezin dat ze vormden, en voor wat ze samen hebben opgebouwd. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben samen iets neergezet dat groter is dan wijzelf.”
Verbondenheid die je draagt
Ook buiten Zwolle werd massaal meegeleefd. Thérèse noemt het hartverwarmend hoeveel mensen hun steun betuigden. “Zoveel collega’s, gasten, buren, zelfs onbekenden… ze kwamen langs, stuurden brieven, lieten bloemen achter.
Dat doet meer dan ik onder woorden kan brengen.” Ze hoorde talloze verhalen van mensen voor wie Jonnie een bron van inspiratie was. Van jonge chefs die dankzij hem durfden te beginnen, tot gasten die hun liefde voor eten terugvonden.
Voor Thérèse is het duidelijk: Jonnie leeft voort. In hun kinderen, in De Librije en in de harten van iedereen die hij geraakt heeft.
