Het afgelopen weekend stond in het teken van pure emotie, verbondenheid en levenslust. Tijdens hun eerste optreden sinds het nieuws over Freeks ongeneeslijke ziekte, wisten Suzan en Freek hun publiek niet alleen muzikaal te raken, maar ook diep persoonlijk. Je voelde het in de zaal: een mengeling van ontroering, kracht en verbondenheid. Freek brak het stilzwijgen over zijn situatie en liet een openhartige boodschap achter die bij velen nog lang zal nazinderen.
Tijdens het nummer Lichtje branden, dat inmiddels symbool staat voor de steun aan het duo, nam Freek het woord. Hij aarzelde even, mede door de jonge aanwezigen in het publiek, maar besloot zijn gevoel toch te benoemen.
“Serieus kut,” zei hij zonder omwegen. Die ene zin raakte als een mokerslag, juist omdat het zo eerlijk en rauw was. Geen opgepoetste woorden, maar een man die zijn pijn durft te delen.
Dankbaar voor de warmte van fans
Freek vervolgde met het benoemen van de hartverwarmende steun die hij en Suzan de afgelopen periode hebben ontvangen. Zowel uit Nederland als België kwamen massaal reacties, waarbij het lied Lichtje branden op radiozenders en door fans tegelijk werd gedraaid.
Die golf van liefde gaf het stel kracht. “Mede door dit lied,” zei Freek, terwijl je merkte dat zijn stem het soms moeilijk hield. Hij wil weer gewoon die man van de muziek zijn, niet het gezicht van verdriet.
Stel het leven niet uit
Freek had echter meer te zeggen dan dankbaarheid alleen. Zijn ervaring met ziekte bracht hem tot een krachtige conclusie over het leven zelf. “Wij weten niet hoe het morgen is, jullie weten niet hoe het morgen is,” sprak hij indringend. Wat hij daarna zei, raakte de kern: “Dus ga op reis, zeg die baan op en laat diegene waar je van houdt, weten: ‘Ik houd van jou’. Doe het!”
Die woorden kwamen niet over als een cliché. Ze kwamen van iemand die weet dat uitstel soms geen optie is. Die voelt hoe kostbaar iedere dag kan zijn. En dat voel jij als luisteraar ook.
Man die zijn stem blijft gebruiken
Hoewel de zwaarte van de situatie duidelijk voelbaar was, bleef Freek zich verzetten tegen het idee om alleen met zijn ziekte bezig te zijn. “Het is niet goed alleen maar met die shitzooi bezig te zijn,” gaf hij toe. Hij wil terug naar wie hij is, de zanger die samen met Suzan muziek maakt, die mensen raakt en verbindt. “Ik wil ook weer gewoon die Freek van die liedjes van Suzan en Freek zijn.”
De afsluiting van het optreden was krachtig, moedig en hoopvol. “Tot volgend jaar!” riep Freek, alsof hij zichzelf – en het publiek – eraan herinnerde dat hij voorlopig nog niet klaar is met het leven, met de liefde en met de muziek.
