Peter, 39 jaar, heeft zijn kinderen van school gehaald nadat hun basisschool besloot genderneutrale toiletten in te voeren. Hij voelt zich gedwongen deze drastische maatregel te nemen, ondanks de impact die het heeft op het sociale leven en de opleiding van zijn kinderen. Volgens Peter is het een kwestie van grenzen trekken en opkomen voor de veiligheid en het welzijn van zijn kinderen.
Peter vertelt dat hij zichzelf altijd zag als een redelijk en open persoon. Hij stond achter het idee dat iedereen de vrijheid moet hebben om eigen keuzes te maken, zolang dat geen directe invloed heeft op zijn gezin.
Maar toen zijn kinderen thuiskwamen met een brief van school waarin stond dat alle toiletten voortaan genderneutraal zouden zijn, raakte hij ervan overtuigd dat deze maatregel een stap te ver ging. “Het voelde alsof er een grens was overschreden. En ik ben niet van plan om zomaar toe te kijken.”
In de brief van de school stond dat het invoeren van genderneutrale toiletten zou bijdragen aan een inclusieve en veilige omgeving voor alle leerlingen. Voor Peter en zijn gezin betekende dit echter dat er geen aparte toiletten meer zouden zijn voor jongens en meisjes, wat bij hen vragen opriep.
Zijn kinderen zijn acht en tien jaar oud, en vooral zijn dochter voelde zich ongemakkelijk bij het idee dat jongens dezelfde toiletruimte zouden gebruiken. “Ze vertelde me dat ze zich niet prettig voelde bij het idee dat jongens haar zouden kunnen zien binnenkomen of horen,” aldus Peter.
Het ongemak dat zijn dochter voelde, was voor Peter een duidelijk signaal dat de situatie niet in balans was. Hij vraagt zich af waarom de wensen van een kleine groep boven het comfort van de meerderheid gesteld worden. “Waarom mogen mijn kinderen zich niet veilig en comfortabel voelen in zo’n kwetsbare omgeving als een toilet?”
Peter besloot zijn zorgen aan de schoolleiding voor te leggen en te vragen of er alternatieve oplossingen mogelijk waren. Helaas bleek de beslissing al definitief en was er geen ruimte voor verdere discussie.
Voor Peter was dit het moment waarop hij besloot actie te ondernemen. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om zijn kinderen dagelijks naar een plek te sturen waar ze zich onprettig voelden.
De keuze om zijn kinderen van school te halen, was niet makkelijk en heeft ingrijpende gevolgen voor hun sociale leven en onderwijs. Toch vond Peter het belangrijker dat zijn kinderen zich veilig en op hun gemak kunnen voelen op school.
“Het idee dat mijn dochter gedwongen zou worden om zich aan te passen aan iets waar ze zich zo ongemakkelijk bij voelt, was voor mij onacceptabel.”
Weken later heeft Peter, samen met zijn vrouw, besloten om thuisonderwijs te geven. Ze zijn nog steeds op zoek naar een andere school, maar veel scholen in de buurt lijken soortgelijke veranderingen door te voeren. Dit maakt de zoektocht naar een geschikte school lastig.
“Soms vraag ik me af of ik niet te fel reageer,” geeft Peter toe. “Maar tegelijkertijd denk ik dat iemand een grens moet trekken. Iemand moet opkomen voor het recht van onze kinderen om zich veilig en comfortabel te voelen.”
Peter krijgt veel kritiek van mensen die vinden dat hij overdreven reageert en vastklampt aan ouderwetse ideeën. Maar voor hem draait het niet om ideologie. “Het gaat om mijn kinderen en hun welzijn,” benadrukt hij.
Ondanks de kritiek blijft Peter standvastig in zijn beslissing. “Misschien word ik gezien als de ‘boze ouder’ die niet met zijn tijd meegaat, maar dat neem ik voor lief. Ik wil gewoon dat mijn kinderen kind kunnen zijn, zonder zich druk te hoeven maken over welke wc ze moeten gebruiken.”
Comments 1