Het leven kan in korte tijd een onverwachte wending nemen, zeker als verlies zich aandient op meerdere momenten achter elkaar. Voor Yolanthe Cabau en haar zoon Xess Xava Sneijder (9) werd het een zware periode vol afscheid, verdriet en liefde. In een openhartige column in Kek Mama deelt Yolanthe hoe zij samen met haar zoon het overlijden van Wesley Sneijders ouders heeft beleefd.
Het dubbelverlies van Sylvia en Barry Sneijder aan kanker trof hen diep en liet een onuitwisbare indruk achter, vooral op de jonge Xess. Zijn manier van omgaan met rouw is indrukwekkend en ontroerend tegelijk, en laat zien hoe puur kinderen verlies kunnen ervaren.
Twee keer afscheid in een kort tijdsbestek
In juli 2023 overleed Sylvia Sneijder, moeder van Wesley en Rodney Sneijder. Anderhalf jaar later, in februari 2025, moest de familie opnieuw afscheid nemen: ook vader Barry Sneijder kwam te overlijden. Beide ouders stierven aan kanker op de leeftijd van 59 jaar.
Yolanthe beschrijft hoe zwaar deze periode voor hen was, maar benadrukt ook de onderlinge verbondenheid die ontstond. Het waren momenten van rauwe pijn, maar ook van saamhorigheid en diepe liefde. De klap kwam hard aan, vooral omdat beide sterfgevallen elkaar zo kort opvolgden.
Xess was acht jaar toen zijn oma overleed en nog maar net negen toen zijn opa Barry stierf. Hij maakte het ziekteproces en de uiteindelijke dood van dichtbij mee. Volgens Yolanthe was hij er “vanaf de dag van de diagnose tot hun laatste adem.”
Ze schrijft: “Hij zag hun strijd, hun kracht, hun liefde. En toen het moment kwam om afscheid te nemen, wilde hij écht afscheid nemen. Hij stond daar, zijn kleine handje op de kist, tranen over zijn wangen, en hij gaf ze nog een laatste kus.” Dat beeld van haar zoon, die zijn grootouders op zijn eigen manier eerde, blijft hangen bij de lezer.
Moeder die ruimte biedt voor verdriet
Je instinct als ouder vertelt je vaak dat je je kind wilt beschermen tegen alles wat pijn doet. Yolanthe voelde die drang ook. Ze wilde Xess weghouden van het grote verdriet dat gepaard ging met het verlies van zijn opa en oma. Toch koos ze ervoor om hem die ruimte wél te geven.
Ze besefte dat ze hem moest laten voelen, ervaren en rouwen op zijn eigen manier. “Ik wilde hem beschermen tegen dit grote verdriet, maar wist ook dat ik hem niet moest weghouden,” schrijft ze. “Dat hij zelf heel goed voelde wat juist was voor hem.” Het vertrouwen dat ze hem gaf, bleek essentieel.
Op een ontroerend moment vroeg Xess haar: “Mama, waar gaan ze nu naartoe?” Een eenvoudige vraag die veel ouders weleens hebben gehoord, maar die des te zwaarder weegt wanneer je zelf ook rouwt. Yolanthe gaf een antwoord dat zowel troostend als krachtig was: “Ze zijn niet weg, lieverd. Je draagt ze altijd bij je. In je hart, in je herinneringen.” In die woorden zit de kern van wat rouw voor kinderen begrijpelijk maakt: het besef dat liefde niet stopt bij de dood.
Rouw die met je meereist, zelfs als het leven doorgaat
Na de begrafenissen keerden Yolanthe en Xess terug naar hun thuis in Los Angeles. Hoewel hun dagelijkse leven daar doorgaat, is rouw geen hoofdstuk dat je zomaar afsluit. Het is een schaduw die soms dichtbij is en soms verder weg.
Yolanthe beschrijft hoe ze nog altijd merkt dat Xess met het verlies bezig is. “Soms benoemt hij het zelf, soms merk ik het aan zijn blik,” schrijft ze. Er zijn momenten waarop het verdriet zich onverwacht aandient, zonder waarschuwing, en dat is volgens haar helemaal oké.
Ze benadrukt het belang van ruimte geven aan emoties, in welke vorm dan ook. Soms lachen ze samen om grappige herinneringen, soms huilen ze in stilte. Ze praten veel, over van alles, en herinneringen aan opa en oma zijn daar onderdeel van. “Ik wil dat hij weet dat dat oké is.
Dat hij mag huilen, dat hij mag praten, maar ook dat hij mag lachen om mooie herinneringen. Dus doen we dat samen.” Het is een open en liefdevolle benadering van rouwverwerking, eentje waar andere ouders mogelijk herkenning in vinden.
Rouw als natuurlijk onderdeel van het gezinsleven
Wat Yolanthe in haar column deelt, overstijgt het persoonlijke. Ze geeft een stem aan iets wat veel mensen meemaken maar zelden zo open bespreken. Verlies hoort bij het leven, maar de manier waarop je ermee omgaat, maakt het verschil.
Door haar ervaringen te delen, laat Yolanthe zien dat rouw niet altijd zwaar of stil hoeft te zijn. Soms is het juist een moment van verbinding, herinnering of zelfs een lach. Die menselijkheid maakt haar verhaal zo krachtig. Tegelijkertijd raakt het je hoe sensitief kinderen kunnen zijn voor verlies.
De manier waarop Xess het overlijden van zijn grootouders beleefde en verwerkte, laat zien hoeveel veerkracht er in jonge mensen schuilt. Hij bewijst dat kinderen, mits ze de ruimte krijgen, op een indrukwekkende manier met rouw kunnen omgaan. Niet door weg te kijken, maar door recht in het verdriet te staan – met tranen, herinneringen en een laatste kus.
