Voor veel grootouders zijn de feestdagen een moment van samenzijn, maar voor Yvonne, oma van twee jonge kleinkinderen, voelt het dit jaar anders. Ondanks haar betrokkenheid bij het gezin, waar ze drie dagen per week op haar kleinkinderen past, is ze niet uitgenodigd om kerst samen te vieren. Het besluit van haar dochter en schoonzoon heeft haar diep geraakt.

Yvonne’s dochter heeft haar kerstplannen strak geregeld. Kerstavond wordt gevierd met vrienden, en op eerste kerstdag staat er een familiediner gepland. Ze hebben gekozen voor een zogenoemde ‘dunch’ – een combinatie van lunch en diner – zodat het restaurant voor 17:00 uur verlaten kan worden. De volgende dag vertrekken ze naar Italië voor een skivakantie. Een druk schema, maar zonder ruimte voor Yvonne.
Hoewel ze begrijpt dat de planning door de reis anders is dan normaal, voelt het alsof ze buitengesloten wordt. “Ik pas drie dagen in de week op hun kinderen en geniet daar enorm van. Maar met kerst mag ik blijkbaar niet mee,” vertelt ze.
Sinds de geboorte van haar kleinkinderen – nu twee en drie jaar oud – is Yvonne een vaste steunpilaar voor het gezin. Haar dochter en schoonzoon hebben beiden een drukke baan, en Yvonne heeft met plezier een groot deel van de zorg op zich genomen. Ze woont om de hoek, wat het praktisch maakt, en zegt zelf dat ze het heerlijk vindt om zoveel tijd met haar kleinkinderen door te brengen.
“Ze zijn mijn lust en mijn leven,” vertelt ze met trots. Samen ondernemen ze allerlei activiteiten, van zwemmen tot uitstapjes naar de kinderboerderij. Na het verlies van haar man vijf jaar geleden, heeft haar rol als oma haar door een moeilijke periode geholpen. Toch heeft ze het gevoel dat haar inzet nu als vanzelfsprekend wordt gezien.
De klap kwam hard aan toen haar schoonzoon vorige week hun kerstplanning deelde. “Vorig jaar bleven ze thuis en toen werd ik wel gevraagd,” zegt Yvonne. “Ik begrijp dat het nu anders ligt door hun vertrek naar Italië, maar het voelt alsof ik alleen goed ben om op te passen.”
Ze bleef kalm tijdens het gesprek, maar toen ze alleen was, kwamen de emoties los. “Ik had zo graag Kerstmis met mijn kleinkinderen gevierd. De cadeautjes liggen al weken klaar.” Haar beste vriendin was woedend toen ze het hoorde en stelde voor om te stoppen met oppassen, maar Yvonne wil haar kleinkinderen niet de dupe laten worden.
Hoewel Yvonne worstelt met haar verdriet, heeft ze haar gevoelens nog niet gedeeld met haar dochter. “Ik weet zeker dat als ik het aankaart, ze me direct uitnodigen. Maar dat wil ik niet. Ik wil dat ze het vanuit hun hart doen, niet omdat ik er zelf over begin.” Ze voelt zich verscheurd tussen haar wens om eerlijk te zijn en haar angst om haar dochter ongemakkelijk te maken.
Yvonne benadrukt dat het haar niet om grote gebaren gaat. “Ik hoef echt geen bloemen of cadeaus, maar ik verwacht wel dat er met kerst aan me gedacht wordt.” Ze voelt zich gereduceerd tot een oppas, terwijl ze hoopt op een oprechte erkenning van haar rol als moeder en oma. “Ze zijn druk met zichzelf en vergeten dat ik ook deel uitmaak van het gezin,” zegt ze verdrietig.
Voor Yvonne blijft er dit jaar weinig anders over dan kerst door te brengen met haar zus en beste vriendin. Toch blijft ze hopen op een moment van erkenning van haar dochter en schoonzoon. “Misschien zien ze ooit in hoeveel pijn dit doet.”