Toen Wendy van Dijk in 2005 een huis van 1,7 miljoen euro kocht in het rustieke Nigtevecht, wist ze één ding zeker: haar moeder Tiny moest dichtbij haar wonen. Op hetzelfde landgoed liet ze speciaal een tweede woning bouwen. Wendy’s vader, Jaap, was op dat moment ongeneeslijk ziek. Om ervoor te zorgen dat haar moeder niet alleen zou achterblijven na zijn overlijden, besloten ze samen dat Tiny bij Wendy in de buurt zou blijven.
Dat plan gaf Wendy troost, steun en jarenlang een diepe verbondenheid met haar moeder. Maar aan die nabijheid is recent een einde gekomen. Na het overlijden van haar vader werden Wendy en haar moeder nog closer. De pijn van het verlies bracht hen dichter bij elkaar dan ooit. De jaren waarin Tiny op een steenworp afstand woonde, werden gekoesterd. Ze vierden het leven, deelden verdriet en stonden er altijd voor elkaar.
Toch verandert de tijd alles, ook de gezondheid van een moeder op leeftijd. Tiny is inmiddels 81 en de zorg die ze nodig heeft, begon die van Wendy en haar gezin te overstijgen. De jaren waarin haar moeder nog zelfstandig kon wonen, zijn voorbij. En dat besef kwam hard aan.
“Ze was te vaak alleen”
In een openhartig interview met Story vertelt Wendy dat ze het ontzettend moeilijk vond om haar moeder te laten gaan. “Zij is er altijd voor ons geweest en ik wil er altijd voor haar zijn. Alleen dat kan niet zoals het was.” Wendy legt uit dat niet alleen de zorgzwaarte toenam, maar dat ook het sociale isolement van haar moeder zwaarder begon te wegen.
– Tekst gaat verder onder de video –
“Erland en ik gaan best vaak een weekendje weg en de kinderen leiden ook hun eigen leven. Dan is mijn moeder alleen. En dat ging haar steeds meer opbreken.” Die eenzaamheid werd een pijnlijke realiteit waar niet langer aan voorbij te gaan viel.
Samen het moeilijke besluit genomen
Het moment waarop Wendy en haar moeder besloten om Tiny te laten verhuizen naar een verzorgingshuis in Weesp, was zwaar, maar ook liefdevol. “We hebben er toen over gesproken wat ze wil,” vertelt Wendy. Het was geen beslissing die over één nacht ijs ging, maar eentje die met zorg, respect en veel emotie werd genomen.
De wens om Tiny zo lang mogelijk dicht bij zich te houden, moest uiteindelijk plaatsmaken voor wat haar moeder daadwerkelijk nodig had: zorg, veiligheid en gezelschap. Het ging allang niet meer alleen om nabijheid, maar om kwaliteit van leven. En daarin stond Tiny’s welzijn voorop.
Emotionele band onverminderd sterk
Hoewel de fysieke afstand nu groter is, is de emotionele band onverminderd sterk. Wendy spreekt met liefde over haar moeder en haar wens om er voor haar te blijven, ook al verandert de vorm waarin dat gebeurt. De band tussen moeder en dochter is stevig en vol wederzijds respect, iets wat deze nieuwe situatie niet heeft aangetast.
De verhuizing markeert het einde van een intensieve gezamenlijke levensfase, maar ook het begin van een nieuwe. Eentje waarin Wendy op een andere manier klaarstaat voor haar moeder, met alle liefde en aandacht die ze kan geven. Niet meer vanuit het huis naast de deur, maar vanuit het hart – en op een manier die wél vol te houden is.
